Grote trip, diploma uitreiking en de laatste dagen

Vandaag, 18 december, alweer 11 maanden in Brazilië. Waar gaat die tijd toch heen, het is inmiddels alweer dik een maand geleden dat ik op mijn grootste reis ben geweest, naar het hart van de Amazones en het noorden van Brazilië.

Het hele feest begon 13 november en het eindigde de 28ste. Vanuit Bauru zijn we naar Osvaldo Cruz gereden, ja echt een pokken eind, van dik 3 uur, eenmaal aangekomen met alle exchange studenten, en daar de laatste opgepikt zijn we naar Brasilia gereden, de hoofdstad van Brazilië, wat een stad, wat een pracht, wat een belevenis was dat, was ook erg genieten na dat we dik 16 uur of meer in een bus hadden gezeten en iedereen alleen maar mekkerde over het feit dat ze wilde slapen. Begin van de middag, zijn we richting het vliegveld gereden van Brasilia en het vliegtuig gepakt naar Manaus, hoofdstad van de provincie Amazones, het was ongeveer 5 uur vliegen en wat een geluk want ik mocht bij het raampje zitten. Toen we aankwamen, was het bloedheet, een totaal ander soort van warmte, vies en klam van de regen. Gelukkig nog 4 uur meer in de bus, om naar ons hotel te rijden in een andere stad, Presidente Figureiro. Het hotel was in een woord: verschrikkelijk. Géén normale badkamer en geen normaal bed. De kamergenoten waren geweldig, Vaya uit Nederland, Tessa uit Californië en Charlotte uit België. In dit hotel verbleven we 2 nachten, de eerste nacht zou ik samen in een twee persoonsbed slapen met Vaya, gelukkig kwamen we er achter dat er gewoon hout in het bed zat, kei hard. Nog even een matras gewisseld met de receptie om 1 uur in de ochtend, geen probleem. De eerste dag, hebben we gewandeld in het regenwoud. Was het spectaculair, ja dat was het zeker. Weg glibberen in de modder en gieren van het lachen. Het moment van de dag was toch het taiwaneese meisje, dat nooit iets zei, maar toen ze tegen een boomstam aanliep met haar hoofd even alle chineese scheldwoorden eruit gooide. De volgende dag zouden we uitchecken en terug naar Manaus gaan, waar we een boot zouden pakken en op de rivieren zouden gaan van de Amazones. Op deze boot zouden we drie dagen slapen in een hangmat, wat in eerste instantie leuk leek, maar echt geen oog dicht deed, zeker een ervaring rijker. Eenmaal aan het varen, kwamen we bij het punt waar twee rivieren samen kwamen en echt waar zoiets heb ik nog nooit gezien! Deze wateren voegde niet samen, de ene rivier was zwart en de andere bruin kleurig maar mengde niet, had te met de temperatuur of zoiets, jeetje, als ik nu de foto’s terug kijk krijg ik weer dat sprakeloze gevoel. De hele dag hebben we gevaren en spelletjes gespeeld, tot dat we bij een échte attractie aankwamen, hoewel ik het nu geen attractie kan noemen, het waren gewoon echt Indianen! Verf op hun gezicht en een soort van theedoek voor de geslachtsdelen, ze vermaakte ons met een show, wat gillen en stampen en met stokken zwaaien maar erg bijzonder was het wel. Maar op dat moment, werd mijn hand gepakt en werd ik uitgenodigd om mee te dansen, niet alleen ik, maar iedereen, de vrouwen danste met de mannen en andersom. Daarna hadden we nog de gelegenheid om wat souvenirs te kopen en ook allemaal zelf gemaakt. Toen we terug wouden gaan naar de boot die op het strand was aangemeerd kwam er toch een bak regen uit de hemel vallen, er was spraken van onze eerste tropische regenval. Toen we terug kwamen hingen er keurig 33 hangmatten. Na dat we met z’n allen gegeten hadden zijn we maar wat gaan hangen in de hangmatten, naast dat de ene na de andere eruit donderde. Na een lange nacht in een schommelende hangmat kan ik nu zeggen dat ik het helemaal niet zo heel erg lekker en relaxed vond. Na het ontbijt, stapte we in kleinere bootjes om te gaan wandelen in het oerwoud, waar er mensen in açai bomen gingen klimmen en we een dikke vette spin met haar hebben gezien, apen hebben horen gillen, noten hebben gegeten en geleerd hoe we een hut moesten maken voor als we nog een keer terug zouden komen en geen huis zouden hebben, ja altijd handig. God zij dank, na dik 3 uur lopen mochten we terug naar de boot, (Ik geloof) dat we daarna de gelegenheid hadden om met de roze dolfijnen te mogen zwemmen. Wát zeg je Fieke, roze dolfijnen? Ja, echt roze dolfijnen. In groepjes van 10 mochten we het water in, waar ze de dolfijnen lokte met vis. Ik heb ze geaaid, nou dat was het einde van de wereld, zo lief, zo zacht maar als je de tandjes ziet trek je gauw je hand terug. Je weet niet waar ze zijn, omdat het water een soort van zwart was, dus af en toe kwamen ze langs je benen glijden. De rest van de trip werden de geschoren benen vergeleken met de dolfijnen. Later was Jess uit Canada, uitgegleden en had een dikke snee onder haar oog, bloed en nog meer bloed, die heeft wel een mooi aandenken aan haar trip onder haar oog hangen nu. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven gevist, ik weet niet wat voor vis, maar ik moest de vis voeren met vis. Het was een joekel, hij was gigantisch en sterk! Of toe wel, spanning en sensatie! Toen we hadden geluncht hadden we de middag vrij om te chillen op het dek, in de zo’n met 33 man op ongeveer 10 vierkante meter. Lekker knus. Toen het wat later werd en het licht wat zachter hebben wij nog onze vis experience uitgebreid om op zoek te gaan naar piranhas, geen vangst na twee uur zitten met 11 anderen met ook een hengel en een stukje vlees, hadden we ook wel kunnen verwachten dat het een soort van tijdverspilling was. Maar toen we wat verder weg gingen en het donkerder werd, hebben we gezocht naar krokodillen, ook die heb je in de amazones. Toen het begon dat onze guide in het water viel en bijna werd aangevaren door de boot waar we inzaten en ook wel te verwachten werd de man vreselijk hard uitgelachen. Uiteindelijk heeft die held wel mooi een baby krokodil voor ons gevangen en hebben we hem zelfs vastgehouden, toch zeker wat minder fijn dan de dolfijn aaien. Vieze schubben en die fel kijkende ogen en die bek… Ik krijg er nog de kriebels van. Máár ik heb hem vast gehouden, er gaat even weer een streep door de bucketlist. Veelte laat en bijna koud werden wij hartelijk ontvangen door de schippersmaat van onze boot. De dag erna zijn we naar een ander soort stam geweest, niet erg spectaculair, daarna regel recht doorgevaren naar een wit strand, met palmbomen en hitte. Gezwommen in rivier en gevoetbald, in de avond zouden we een barbecue hebben, die niet door ging door een ander tropisch regenbuitje. En deze nacht was een hel, deze nacht was een regelrechte hel. Toen ik mij in de avond al niet lekker begon te voelen, ben ik vroeg gaan slapen, en werd ik om 1 uur kotsend wakker. Gelukkig lukte het om wat mensen wakker te krijgen om me te helpen. Huilend en wel met een kalmeringsmiddeltje buiten in slaap gevallen met Jess en Claire uit Amerika. Wat een schatten! Claire heeft trouwens een fenomenale video gemaakt over onze reis! De volgende dag mochten wij god zij dank van die vreselijke boot af en weet ik wel, dat ik niet nog eens in een hangmat ga, wat een trauma. Eenmaal aangekomen in Manaus, wat flauwtjes maar zeker overleefd, mochten we naar de zoo, wat een zoo, zat gewoon bij een hotel inbegrepen, wat een luxe… Iedereen dacht, dat het ons hotel zou zijn, maar dan hadden ze nog wel wat meer voor de reis mogen bij betalen denk ik. Eenmaal in de bus, voldaan en wel, de ene slapend en de ander vooruit starend, maar allemaal gebroken van de slaap kwamen we aan in een geweldig hotel in het centrum van Manaus. Waar ik deze keer de kamer deelde met Vaya uit Nederland en Sidney uit Canada. In de middag, hebben we de eventuele Skype gesprekken gehouden met familie uit onze landen. In de avond zijn we naar een bar geweest waar Brazilië tegen Chili moest spelen, en waar de voetbalfans uit alle hoeken van de straten kwamen en scholden, tot dat er doelpunten werden gemaakt. De volgende dagen hadden wij een toch wel heel erg leuke city tour gehad. Met Jess een veelte groot Manaus Summer Party 2012 t-shirt gekocht, vel roze maar het was maar 10 reais, laten we uit gaan van 2,75 in euro’s. Doen toch? Wat bekende plaatsten bezocht en gegeten in een vreetschuur. Manaus is overigens, gigantisch, mag ook wel als hoofdstad. Heeft hele mooie plekken, maar ook lelijke, maar veel speciale mensen, zingend en schreeuwend, ik ben/was fan!
Toen we terug kwamen in het hotel hadden we de hele middag en avond nog om onze spullen opnieuw bij elkaar te zoeken, rond 9 uur in de avond zijn we opnieuw richting het vliegveld van Manaus gegaan om door te vliegen naar Fortaleza. Ook Fortaleza was ongeveer 5 uur vliegen, slim van onze Alonso, lekker reizen in de nacht, maar uiteindelijk was iedereen opnieuw kapot, omdat deze vliegtuigen toch zeker wat minder comfortabel dan de KLM of welke maatschappij dan ook… Toen we rond 6 uur in de ochtend aankwamen in Fortaleza, pakte we een bus richting de middle of nowhere. Bij een verlaten tankstation werden we opgepikt door jeeps en een open busje, waar mee we richting Jericoacoara zouden rijden. Nou, als ik over Manaus al goed te spreken was, is Jericoacoara zeker weten het einde geweest en ook zeker de beste party place ever. Ten eerste is Jeri, gewoon een grote zandvlakte, er waren geen straten, alleen zand en te toeristisch voor woorden, Texel is er niets bij. Er waren geen normale auto’s te bekennen, puur omdat het niet mogelijk zou zijn dat die daar zouden gaan functioneren. Toen we de eenmaal waren ingecheckt in een super hotelletje, waar we ik de kamer deelde met Jess uit Canada, Emma uit Duitsland, Claire uit Amerika en Adele uit Frankrijk. Het party team van het jaar, die titel kan ik ons nu wel geven. Eenmaal onze spullen gepakt en omgekleed hebben we een soort van trip gedaan langs de kust van Brazilië, super mooi, hele speciale plaatsen die met geen andere plaats te vergelijken is en we uiteindelijk aankwamen bij de Atlantische oceaan, ja, lekker, heerlijk, fantastisch, geweldig, of gewoon onbeschrijfbaar hoe heerlijk warm, met zon, kokosnoten en met parasollen van riet. Wil je het nog tropischer? Wil je het nog meer op een vakantie laten lijken? Nee, hier was zeker mijn limiet, ik had hier nog uren, dagen en weken kunnen verblijven. Helaas, zo was het niet. We reden terug naar Jeri waar we in de avond onze eerste avond uit zouden hebben. Jess en ik hebben daar uit eindelijk een fijn adresje weten te vinden waar we de caipirinha’s zo goed als voor niets kregen en uiteindelijk als twee vreselijk dronken meisjes in het hotel zijn aangekomen, het feest was begonnen. De volgende dag, hebben wij met een kater en wel op het strand gelegen en ons vooral niet te druk gemaakt, hallo, we waren in Jeri! Tessa en Charlotte haalde mij over om begin van de avond mee te gaan paardrijden, voor zolang als we zouden willen, op het strand crossen met zonsondergang, ik denk dat ik daar geen moment spijt van heb gehad, hoewel ze wel erg hard gingen, zonder cap, of geen enige garantie en die beesten helemaal bek af, sneu, maar ik heb wel plezier gehad. In de avond, opnieuw… De barman had beloofd dat het een wilde vrijdag avond zou worden met meer caipirinha’s als we wat reclame zouden maken voor zijn toko, prima. Exchange en andere toeristen erop afgestuurd, lekker, laat maar vloeien. Sorry Rotary! De volgende dag, nog meer spijt, opnieuw op het strand door gebracht en van het grootste duin afgesprongen, die ik ooit heb gezien, er was ook nog een soort van attractie van duinboarden, nou, zat me wel goed, niet gedaan. Naast dat ik in Jeri vreselijk veel souvenirs heb gekocht heb ik vooral mijn geld uitgegeven aan de jeep chauffeur en het overweldigende eten wat ze er serveerde, ik denk dat daar de laatste kilo’s er toch bij zijn gekomen. En de laatste dag, was er ook weer feest met alweer caipirinha’s en andere vreemde shotjes. En zeker niet tegeloven, waar ik een andere Nederlander tegen kwam, die mij gulzig vroeg waar ik vandaan kwam. Na lang zeuren heeft hij het voor elkaar gekregen dat ik van Texel kwam, waar hij trots vertelde dat zijn ouders en broer in Den Burg woonden. Joh, echt? Ik kom ook uit die stad, helaas ben ik nu zijn naam vergeten maar wie weet kom ik er nog wel op. Volgende dag alles bij elkaar gepakt en zijn we rond het avondmaal terug gegaan richting het verlaten tankstation waar we werden opgepikt door de grote bus, heerlijk! De nacht zijn we doorgereden richting Cumbuco, mijn gast tante hier geloofde niet dat ik naar Cumbucu was geweest, omdat ze er zeker van was dat het niet bestond, maar toch echt! Het was geen stad, maar een strand, waar echt alles was, tot een zwembad, nu ga je vast denken een strand met een zwembad? JA een strand met een zwembad. Nog de kans om mijzelf even heerlijk te verwennen met een massage en een haar hydratatie, voor 10 euro, prima prijsje en genoten als een aap. Even later een vies en veelte grote salade op gegeten en daarna half verzopen in de zee, die kennelijk een stuk sterker was dan we hadden verwacht, getackeld en schaafwonden op het ruggetje en al, aangespoeld en voor geen goud terug erin gegaan. In de avond zijn we terug gereden naar Fortaleza waar we verbleven in een zogenaamd Bristol hotel, ik kan het herinneren omdat ik de shampoo had mee genomen en die net tegen kwam, haha. Het was wéér feest, want de gene die 18 jaar waren en wilde feesten mochten naar een balada (uitgaan). Het was een soort van piraten party voor ouderen, maar ik heb mij prima vermaakt met Mikkel uit Denemarken, Melissa uit Mexico en Andreas uit Hongarije, een mooie hoofddoek met “I love Monday night” erop. Ik sliep deze laatste nachten met Jess uit Canada en Melissa uit Mexico. Deze laatste dagen waren fantastisch, puur omdat uiteindelijk iedereen goed kon met iedereen en nog belangrijker, elkaar leerde kennen. Naast dat we stranden hebben bezocht en eeuwig barbecues hebben gegeten hebben we ook een soort van gigantische buiten markt bezocht waar ik mooi mijn laatste cadeaus kon kopen voor mijn Nederlandse lieverdjes. Dat was het dan, dat was mijn laatste trip, mijn laatste keer met onze Alonso waarvan wij zijn naam hebben omgetoverd als Alsono, klonk toch veel beter toen we dronken waren. Gelukkig ben ik benoemd tot een van zijn dochters wat toch wel het hoogtepunt van de trip was en misschien wel van alle trips die ik met hem heb gehad…. Ik wil terug!

Ook was er afgelopen vrijdag de diploma uitreiking van mijn lieve vriendinnen hier in Brazilië. Glitters, glimmers, lange jurken en vooral teveel make up. Moeders in tranen en vaders in strakke pakken en vergeet dan ook de straalbezopen examenleerlingen niet. Tequila, arriba! Terezinha, mijn laatste gastmoeder, heeft mijn jurk op het laatste moment omgetoverd tot een iets te korte jurk volgens mijn gastvader, maar gelukkig had ik geen keuze, doordat ik de andere jurken voor geen goud meer pas, beetje jammer, maar het bleek best wel mee te vallen. Het was een groot feest, veel eten en video’s over het laatste jaar, waar ook ik natuurlijk bij hoorde, vreselijke klikjes van mij waren er toegevoegd en constant als ik weer in beeld kwam, begon de hele zaal, eh we spreken over 400 man, te joelen en te schreeuwen.

Daarnaast nog een tranentrekker, is dat er nog maar 9 nachten zijn, voordat ik weer in het vliegtuig stap en mij weer een volle Nederlander kan noemen in de kou. Ik heb er ontzettend veel zin in, dat zeker. Maar er is ook een groot deel dat vind dat ik moet blijven, ik denk dan toch ook wel weer dat het normaal is. We zullen zien hoe het allemaal uitpakt. Maar dit is waarschijnlijk het laatste verslag vanuit Brazilië, het tropische hart van Zuid-Amerika. Het land waar bijna iedereen de samba kan, samba luistert of het liever houd bij de arrocha of funk. Waar de personen je ontzettend graag willen ontvangen en hun hart openstellen voor je. Het enige land van Zuid-Amerika waar ze Portugees praten, voor mij de mooiste taal van de wereld. De exchange heeft mij geleerd “je gaat alleen heen en je komt met jezelf terug, 100 keer belangrijker dan de taal en de cultuur”.

Heel hele lieve laatste groet vanuit Brazilië,
Fieke