Tchau Brasil. Oi Holanda!
Blijf op de hoogte en volg Fieke
07 Maart 2014 | Nederland, Den Burg
Alweer dik twee maanden terug in Nederland en nog iedere dag spookt het door mijn hoofd, wat voor een goede tijd ik heb gehad in Brazilie. Eigenlijk is het een soort van omgekeerde heimwee, wat ook nog te vergelijken is met het heimwee van daar. Wilde graag terug, begon Nederlandse woorden te vergeten, mijn grammatica werd slecht.. Helaas, nu weer het zelfde liedje maar toch een beetje anders. Laten we even terug gaan naar 2013 in Brazilie....
21 december, het begin van de laatste week: Er was een hele heisa over het feit dat ik er achter was gekomen dat er een surprise party voor mij was georganiseerd op de boerderij van Claudio de counselor. Al mijn vrienden, de Rotary club (compleet en wel) en mijn families waren aanwezig. Ik ben vreselijk verwend, alvast voor kerst en als aandenkens. Schoenen, oorbellen, shirts, armbanden, een fijn keukenschort, veel drank en nog veel meer. Er zijn veel, misschien wel te veel tranen gevallen en nu nog steeds, ik mis ze iedere dag. En vanaf het eerste tot bijna het laatste afscheidsfeestje ging de tijd erg hard. De dagen gingen sneller, er moesten veel dingen gedaan worden en natuurlijk de koffers ingepakt. Zelfs om de koffers kon ik huilen die dagen, het paste niet en er was teveel overgewicht. Het was een regelrechte puinhoop!
24 en 25 december, kerst: Wauw, zo'n kerst heb ik nog nooit gehad. Spectaculaire bende! Champange, te veel eten en veel kennissen en vrienden die het nieuwe huis nog kwamen bezoeken en bekijken. Ik heb nog nooit zo'n bloedhete kerst gehad, het was ongeveer 40 graden. En het ging dag en nacht door, diep in de nacht zelfs.... Het draait in Brazilie veel om het eten en de mensen waarmee je bent, daarbij komen natuurlijk nog de alcoholische dranken. Daar is het feest, geen saai gedoe zoals hier in Nederland. Nee dit was geweldig! Maar ik denk dat kerst dat altijd wel zal zijn als je op een exchange bent, het is anders en dus misschien wel beter.
26 december, laatste dag: Toen de klok 12 uur sloeg, was het zo ver, de laatste bewijzen van spreken 24 uur zijn in gegaan. Maar hoe ik mij voelde "Ach ja, eigenlijk weet ik het niet zo goed, als alles is definitief is ingepakt is het ook wel weer klaar. De dagen hier voor waren moeilijker, nu ik geen contact meer kan hebben met Nederland is het goed. En ik eigenlijk ook niet wil weten hoe hun kerst is geweest, ik had heimwee, ook ik wilde bij mijn familie wezen." -uit mijn dagboek.
"In de avond ben ik voor het aller laatst naar Massuyama geweest, de hamburgerbar van Duartina. Ik weet niet of ik het goed of slecht zou moeten vinden, maar ik weet wel dat de vette hap niet meer te overtreffen valt. Het gezelschap was het beste, mijn vriendinnen, Heloisa, Karina, Fran, Giullia, Giula, Lohane en Isadora. De laatste keer samen en o wat hebben we gelachen. Het was het moment daar was, misschien wel een van de moeilijkste van allemaal, ze hebben me toch altijd door dik en dun gesteund. Werkelijk waar, tranen met tuiten. Het is mijn laatste nacht in Brazilie en wetend dat het nooit meer het zelfde zou kunnen zijn is te vreemd voor woorden. Ik heb zin om nu terug te gaan en om alles te kunnen eten en doen wat ik uiterst gemist heb van Nederland en natuurlijk de andere weer te kunnen gaan zien. Maar vanaf zaterdag zullen we zien wat Nederland mij nog te bieden heeft. Als ik zo op mijn jaar terug kijk, heb ik een groot hard gekregen voor Brazilie maar ook voor zuid-Amerika. Alles en iedereen heeft mij veranderd, die heeft mijn horizon verbreed, en ja, alweer rollen er tranen over mijn wangen. Geen stukje van mijn lichaam geloofd dat het af is. Wat ik zag en graag wilde zien, m'n droom kwam uit en 11 maanden terug de hitte, de zwembaden, de extra kilo's en het heerlijke eten zal ik nooit meer vergeten'' - uit mijn dagboek.
27 december, afscheid: "Daar zit je dan, gate 9 de recht streekse vlucht naar Nederland.. Vol tranen en vooral een ontzettend moeilijk moment. Ik verklaar mijn exchange zo goed als over. Het begon met het feit dat ik 6 uur met zijn 5e in een bloed hete pickup hebben moeten zitten, het was wel gezellig met Aline en Douglas, maar toen we aankwamen werd de rust omgezet in spanning. Koffers, inchecken, wetend dat ik zou moeten betalen... Gek genoeg niet, 8 kilo overgewicht, geen honderden realen hoeven te betalen, ik was gelukkig. We hebben met iedereen nog bij de mac donalds gegeten, bah. Maar toen was het tijd, het naarste moment van het jaar, afscheid nemen van mijn favorieten mensen, mijn familie waar ik zielsveel van hou. Die er altijd voor me zijn geweest en me hebben opgenomen als ene dochter, zus of zusje, als nichtje of als kleindochter. Het is voor geen mogenlijkheid te begrijpen hoe ik mij voel, ik voel me leeg, alsof ik mijzelf kwijt ben, maar ook ben ik zo vreselijk zenuwachtig! Hoe zou het zijn om iedereen weer te zien, Daan, broers, oom en tante, moeder, de leen familie, vrienden en vriendinnen. Graag had ik er een voorstelling van gemaakt maar dat is eigenlijk niet te doen. Ik kan nu al zeggen dat ik Brazilie nu al mis. Het spreken van de taal en er geen enkel moment meer over na hoeven denken over wat je zegt. Eigenlijk is het het zelfde als Nederlands alleen vergeet je die taal niet, geen dagen lang meer met shorts lopen, bruin worden, iedere dag stokbrood eten en zwemmen in het zwembad. Met mijn internationale contacten kletsen via Skype eigenlijk moet ik zo denken dat alles wat je nu hebt mee gemaakt en of hebt gezien, is een herinnering, een blijvende. Een waar ik zoveel van heb geleerd! 11 maanden weg van huis, de taal geleerd, en de cultuur opgesnoven. En echt leren missen, fantastische vrienden gemaakt en open gestaan voor nieuwe mensen en dingen. Alles wat ik heb geleerd, valt inprincipe toe te passen, alleen in Nederland even wat anders. Er valt een traan, de Braziliaan die lekker 3 weken naar Barcelona en Parijs gaat met zijn vriendin vraagt of het gaat. Ik leg uit hoe de situatie in elkaar steekt. Het zijn lieverds, de stewards waren geweldig en de melk die ik kreeg was als van ouds. Terezinha, jeetje ik mis haar nu al. Ze had het ook wel echt heel erg moeilijk. Zij en Cezar, mijn eerste gastvader zou ik wel voor altijd bij me willen hebben in Nederland. FIEK, besef je wel dat je morgen je familie weer gaat zien? Dat je in het vliegtuig zit boven een woeste Atlantische oceaan? Dat morgen de Nederlandse taal weer net zo lekker over de tong rolt als eerst? Dat reizen weer op nummer 1 kan staan, zonder een moeilijke Rotary regel. Raal als je dit soort dingen begint te beseffen voor dat het allemaal weer opnieuw begint...."
28 december, aankomst in Nederland: Het was zo ver, na een 12 uur lange durende vlucht stond ik god zij dank veilig met beide benen op de grond. Eenmaal het vliegtuig uit, liep ik al tegen een koude wind op, vreselijk! Ik had mijn dichte schoenen in mijn tas gedaan, lekker handig, niet bij nagedacht dat mijn voeten op zouden zwellen, helaas, dan maar met slippers mijn lieve familie weer ontmoeten. Kon direct doorlopen en op zoek naar de koffers. Het was gigantisch, het leek ook veel groter dan in Sao Paulo. Er stond een grote glazen wand waar ik als eerst mijn oma en broer zag. Ik was geschokt, ze waren zo veranderd, kletskoek natuurlijk, maar voor het eerste gezicht was het vreemd. Ik en mijn rollende Action koffer gingen naar de bagage band waar natuurlijk veelte veel mensen stonden te wachten en ik mijn gigantische koffers opwachtte. Het was zwaar, het was lastig, maar uiteindelijk waren ze van de band, niet erg tactisch, maar op het karretje gezet. En ik wilde zo nuchter mogelijk naar de gang richting het 'echte' Nederland lopen. Er werd gecontroleerd, jammer. Er stonden twee gigantische mannen van minimaal 1,95cm mij op te wachten. "Waar kom je vandaan? Waarom heb je zoveel bij je? Kan je AL je papieren laten zien?". Ik heb stiekem heel hard gelachen van binnen, wat een dwazen. Alles laten zien, en ja hoor.... "Diep ademhalen en gaan!"
"Grote stappen, of nee.. Toch maar kleine stappen. Ik zag mijn moeder in tranen terwijl ik haar twee maanden terug nog had gezien, ik zag Bonnie springen, ik zag mijn oom foto's maken, ik zag een meisje dat ik op het eerste gezicht niet kende, dacht dat het misschien een vriendin was van mijn broer, ik zag mijn knettergekke Silvana. Ik heb gegild, gehuild en gelachen. Alle spandoeken die met zorgvuldigheid waren gemaakt met knappe Portugese teksten erop. Na dat ik iedereen, een welverdiende knuffel had gegeven voor de komst moesten we nog even mijn 800 reais omruilen. Ik heb hard gelachen, had veel kleingeld maar dat moest ik maar doneren aan het goede doel. Het was vreemd om weer Nederlands te praten en te genieten en je ogen opnieuw uit te kijken in je eigen landje. En ja, mama had mijn UGGS. Heerlijk!" - uit mijn dagboek
Hidde, Daan, Silvana, Bonnie en ik scheurde in de auto van Daan zijn ouders over de snelweg, patat gehaald met kroketten natuurlijk, oh heerlijk. Het gevoel als je een jaar zoiets niet hebt gegeten, is echt onbeschrijfelijk. Haha!
Nu ben ik vol terug op Texel, terug bij mijn lieve vrienden, familie en alle andere gekke Texelaren! Maar hoe langer ik hier ben, hoe meer ik mijzelf begin af te vragen wat ik hier in godsnaam aan heb gemist.
Mijn jaar is afgesloten op dinsdag 10 juni zal ik mijn eindpresentatie over Brazilie houden bij de Rotary Club op Texel. En natuurlijk hebben wij als rebounders nog twee geweldige jaren in de Rotex!
"Ik heb een geweldige tijd gehad, veel geleerd, veel gedaan, veel gehuild, veel meer gelachen, veel vreemde dingen gegeten en gedronken, maar ontzettend genoten van iedere minuut. Dit is het jaar van mijn leven geweest, waar ik niet over uitgepraat zal zijn...." - uit mijn dagboek
Heel veel liefs,
Fieke
21 december, het begin van de laatste week: Er was een hele heisa over het feit dat ik er achter was gekomen dat er een surprise party voor mij was georganiseerd op de boerderij van Claudio de counselor. Al mijn vrienden, de Rotary club (compleet en wel) en mijn families waren aanwezig. Ik ben vreselijk verwend, alvast voor kerst en als aandenkens. Schoenen, oorbellen, shirts, armbanden, een fijn keukenschort, veel drank en nog veel meer. Er zijn veel, misschien wel te veel tranen gevallen en nu nog steeds, ik mis ze iedere dag. En vanaf het eerste tot bijna het laatste afscheidsfeestje ging de tijd erg hard. De dagen gingen sneller, er moesten veel dingen gedaan worden en natuurlijk de koffers ingepakt. Zelfs om de koffers kon ik huilen die dagen, het paste niet en er was teveel overgewicht. Het was een regelrechte puinhoop!
24 en 25 december, kerst: Wauw, zo'n kerst heb ik nog nooit gehad. Spectaculaire bende! Champange, te veel eten en veel kennissen en vrienden die het nieuwe huis nog kwamen bezoeken en bekijken. Ik heb nog nooit zo'n bloedhete kerst gehad, het was ongeveer 40 graden. En het ging dag en nacht door, diep in de nacht zelfs.... Het draait in Brazilie veel om het eten en de mensen waarmee je bent, daarbij komen natuurlijk nog de alcoholische dranken. Daar is het feest, geen saai gedoe zoals hier in Nederland. Nee dit was geweldig! Maar ik denk dat kerst dat altijd wel zal zijn als je op een exchange bent, het is anders en dus misschien wel beter.
26 december, laatste dag: Toen de klok 12 uur sloeg, was het zo ver, de laatste bewijzen van spreken 24 uur zijn in gegaan. Maar hoe ik mij voelde "Ach ja, eigenlijk weet ik het niet zo goed, als alles is definitief is ingepakt is het ook wel weer klaar. De dagen hier voor waren moeilijker, nu ik geen contact meer kan hebben met Nederland is het goed. En ik eigenlijk ook niet wil weten hoe hun kerst is geweest, ik had heimwee, ook ik wilde bij mijn familie wezen." -uit mijn dagboek.
"In de avond ben ik voor het aller laatst naar Massuyama geweest, de hamburgerbar van Duartina. Ik weet niet of ik het goed of slecht zou moeten vinden, maar ik weet wel dat de vette hap niet meer te overtreffen valt. Het gezelschap was het beste, mijn vriendinnen, Heloisa, Karina, Fran, Giullia, Giula, Lohane en Isadora. De laatste keer samen en o wat hebben we gelachen. Het was het moment daar was, misschien wel een van de moeilijkste van allemaal, ze hebben me toch altijd door dik en dun gesteund. Werkelijk waar, tranen met tuiten. Het is mijn laatste nacht in Brazilie en wetend dat het nooit meer het zelfde zou kunnen zijn is te vreemd voor woorden. Ik heb zin om nu terug te gaan en om alles te kunnen eten en doen wat ik uiterst gemist heb van Nederland en natuurlijk de andere weer te kunnen gaan zien. Maar vanaf zaterdag zullen we zien wat Nederland mij nog te bieden heeft. Als ik zo op mijn jaar terug kijk, heb ik een groot hard gekregen voor Brazilie maar ook voor zuid-Amerika. Alles en iedereen heeft mij veranderd, die heeft mijn horizon verbreed, en ja, alweer rollen er tranen over mijn wangen. Geen stukje van mijn lichaam geloofd dat het af is. Wat ik zag en graag wilde zien, m'n droom kwam uit en 11 maanden terug de hitte, de zwembaden, de extra kilo's en het heerlijke eten zal ik nooit meer vergeten'' - uit mijn dagboek.
27 december, afscheid: "Daar zit je dan, gate 9 de recht streekse vlucht naar Nederland.. Vol tranen en vooral een ontzettend moeilijk moment. Ik verklaar mijn exchange zo goed als over. Het begon met het feit dat ik 6 uur met zijn 5e in een bloed hete pickup hebben moeten zitten, het was wel gezellig met Aline en Douglas, maar toen we aankwamen werd de rust omgezet in spanning. Koffers, inchecken, wetend dat ik zou moeten betalen... Gek genoeg niet, 8 kilo overgewicht, geen honderden realen hoeven te betalen, ik was gelukkig. We hebben met iedereen nog bij de mac donalds gegeten, bah. Maar toen was het tijd, het naarste moment van het jaar, afscheid nemen van mijn favorieten mensen, mijn familie waar ik zielsveel van hou. Die er altijd voor me zijn geweest en me hebben opgenomen als ene dochter, zus of zusje, als nichtje of als kleindochter. Het is voor geen mogenlijkheid te begrijpen hoe ik mij voel, ik voel me leeg, alsof ik mijzelf kwijt ben, maar ook ben ik zo vreselijk zenuwachtig! Hoe zou het zijn om iedereen weer te zien, Daan, broers, oom en tante, moeder, de leen familie, vrienden en vriendinnen. Graag had ik er een voorstelling van gemaakt maar dat is eigenlijk niet te doen. Ik kan nu al zeggen dat ik Brazilie nu al mis. Het spreken van de taal en er geen enkel moment meer over na hoeven denken over wat je zegt. Eigenlijk is het het zelfde als Nederlands alleen vergeet je die taal niet, geen dagen lang meer met shorts lopen, bruin worden, iedere dag stokbrood eten en zwemmen in het zwembad. Met mijn internationale contacten kletsen via Skype eigenlijk moet ik zo denken dat alles wat je nu hebt mee gemaakt en of hebt gezien, is een herinnering, een blijvende. Een waar ik zoveel van heb geleerd! 11 maanden weg van huis, de taal geleerd, en de cultuur opgesnoven. En echt leren missen, fantastische vrienden gemaakt en open gestaan voor nieuwe mensen en dingen. Alles wat ik heb geleerd, valt inprincipe toe te passen, alleen in Nederland even wat anders. Er valt een traan, de Braziliaan die lekker 3 weken naar Barcelona en Parijs gaat met zijn vriendin vraagt of het gaat. Ik leg uit hoe de situatie in elkaar steekt. Het zijn lieverds, de stewards waren geweldig en de melk die ik kreeg was als van ouds. Terezinha, jeetje ik mis haar nu al. Ze had het ook wel echt heel erg moeilijk. Zij en Cezar, mijn eerste gastvader zou ik wel voor altijd bij me willen hebben in Nederland. FIEK, besef je wel dat je morgen je familie weer gaat zien? Dat je in het vliegtuig zit boven een woeste Atlantische oceaan? Dat morgen de Nederlandse taal weer net zo lekker over de tong rolt als eerst? Dat reizen weer op nummer 1 kan staan, zonder een moeilijke Rotary regel. Raal als je dit soort dingen begint te beseffen voor dat het allemaal weer opnieuw begint...."
28 december, aankomst in Nederland: Het was zo ver, na een 12 uur lange durende vlucht stond ik god zij dank veilig met beide benen op de grond. Eenmaal het vliegtuig uit, liep ik al tegen een koude wind op, vreselijk! Ik had mijn dichte schoenen in mijn tas gedaan, lekker handig, niet bij nagedacht dat mijn voeten op zouden zwellen, helaas, dan maar met slippers mijn lieve familie weer ontmoeten. Kon direct doorlopen en op zoek naar de koffers. Het was gigantisch, het leek ook veel groter dan in Sao Paulo. Er stond een grote glazen wand waar ik als eerst mijn oma en broer zag. Ik was geschokt, ze waren zo veranderd, kletskoek natuurlijk, maar voor het eerste gezicht was het vreemd. Ik en mijn rollende Action koffer gingen naar de bagage band waar natuurlijk veelte veel mensen stonden te wachten en ik mijn gigantische koffers opwachtte. Het was zwaar, het was lastig, maar uiteindelijk waren ze van de band, niet erg tactisch, maar op het karretje gezet. En ik wilde zo nuchter mogelijk naar de gang richting het 'echte' Nederland lopen. Er werd gecontroleerd, jammer. Er stonden twee gigantische mannen van minimaal 1,95cm mij op te wachten. "Waar kom je vandaan? Waarom heb je zoveel bij je? Kan je AL je papieren laten zien?". Ik heb stiekem heel hard gelachen van binnen, wat een dwazen. Alles laten zien, en ja hoor.... "Diep ademhalen en gaan!"
"Grote stappen, of nee.. Toch maar kleine stappen. Ik zag mijn moeder in tranen terwijl ik haar twee maanden terug nog had gezien, ik zag Bonnie springen, ik zag mijn oom foto's maken, ik zag een meisje dat ik op het eerste gezicht niet kende, dacht dat het misschien een vriendin was van mijn broer, ik zag mijn knettergekke Silvana. Ik heb gegild, gehuild en gelachen. Alle spandoeken die met zorgvuldigheid waren gemaakt met knappe Portugese teksten erop. Na dat ik iedereen, een welverdiende knuffel had gegeven voor de komst moesten we nog even mijn 800 reais omruilen. Ik heb hard gelachen, had veel kleingeld maar dat moest ik maar doneren aan het goede doel. Het was vreemd om weer Nederlands te praten en te genieten en je ogen opnieuw uit te kijken in je eigen landje. En ja, mama had mijn UGGS. Heerlijk!" - uit mijn dagboek
Hidde, Daan, Silvana, Bonnie en ik scheurde in de auto van Daan zijn ouders over de snelweg, patat gehaald met kroketten natuurlijk, oh heerlijk. Het gevoel als je een jaar zoiets niet hebt gegeten, is echt onbeschrijfelijk. Haha!
Nu ben ik vol terug op Texel, terug bij mijn lieve vrienden, familie en alle andere gekke Texelaren! Maar hoe langer ik hier ben, hoe meer ik mijzelf begin af te vragen wat ik hier in godsnaam aan heb gemist.
Mijn jaar is afgesloten op dinsdag 10 juni zal ik mijn eindpresentatie over Brazilie houden bij de Rotary Club op Texel. En natuurlijk hebben wij als rebounders nog twee geweldige jaren in de Rotex!
"Ik heb een geweldige tijd gehad, veel geleerd, veel gedaan, veel gehuild, veel meer gelachen, veel vreemde dingen gegeten en gedronken, maar ontzettend genoten van iedere minuut. Dit is het jaar van mijn leven geweest, waar ik niet over uitgepraat zal zijn...." - uit mijn dagboek
Heel veel liefs,
Fieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
