São Paulo, Santos en de begin conferentie

Ik kan er nu echt niet meer omheen, dat het einde al een soort van inzicht komt. Nog maar 4 maanden, waarvan 6 weken ongeveer niets. Oktober, komt mijn lieve zus Sara hier met haar vriend Sven en een week later mijn geweldige moeder! November zal de grootste reis plaats vinden en eind december ben ik weer op het, oude en vertrouwde eiland Texel.
Ik ben sinds nu 4 weken ongeveer, weer terug bij mijn eerste gastgezin. Mijn favoriet, dus ben ongelofelijk blij, er valt geen beschrijving van te maken, wat voor een lieve mensen dit zijn en hoeveel ze in deze bijna 7 maanden hier voor mij gedaan hebben. Het top punt van het begin van de maand is, dat we mijn gastzusje hebben opgehaald uit São Paulo, die terug kwam van haar uitwisseling vanuit Canada. ‘’Je bent lekker dik geworden kind’’, Ana Cristina lachte, het leek alsof een gigantische hoeveelheid appels in haar wangen had gestopt. De 3 dagen voordat ze aankwam zaten wij al in São Paulo, museum de Piranga en het voetbal museum bezocht, grote mooie tuinen geweest met fonteinen en skate-boarders en vooral de familie die we eigenlijk nooit zien. Ooms en tantes, neven en nichten die ik voor het laatst heb gezien, op het feest van mijn gastnicht 19 januari. Ook werd er tegen mij luidkeels gezegd ‘’Jeetje, je word een Brazilaanse, je billen en je benen zijn gigantisch!’’ – Oke, bedankt. Ik concludeer bij deze, dat als je hier een uitwisseling student bent, dat je er niet om heen kan dat je dik word en dat het liefst de hele dag word gezegd. Laten we over de kilo’s maar niet beginnen.
In het weekend, bartst het nog steeds van de uitstapjes. In het weekend dat we naar São Paulo waren. Zijn we ook naar Santos geweest. Gegeten in een gigantisch vis restaurant aan de rand van het strand. Het was, vergelijkbaar met Rio de Janeiro, maar dan in het klein en zo ontzettend vies. Als ik het goed heb begrepen, heeft Santos het langste strand van Brazilië. Ontzettend veel surfers, alle soorten en maten. Ook zijn we (alweer) in Regionopolis geweest voor het opzoeken van de familie, opa’s en oma’s en nog meer ooms en tantes. Ook was daar een Quermesse, grote spiezen met vlees of een kip die je zelf en het liefst met je handen moet uitlepelen. Veel bier, sertaneja en arrocha muziek.

Ook begon helaas mijn school weer. Aangezien dat we ze mij van uit de eindexamen klas hebben geschoven en nu in het 3e leerjaar zit, vol met 14 tot 15 jarige die de tent afbreken. Vermoeiend met het missen van mijn vrienden die ik nu eigenlijk niet meer zoveel zie er nog bij. Studeren, vervolg opleidingen ik denk dat 25 van de 30 leerlingen waar mee ik in de klas zat, wil een dokter worden. Waardoor de frustratie hoog oploopt, omdat ze daar maar een bepaald aantal leerlingen van aannemen. Ik kan wel zeggen, dat ik teminste iets te doen heb. Gaat allemaal wat kalmer daar en begrijp het wat beter, dus ik leer wat! Wie had dat nou gedacht…..

Zoals ik al vertelde komt mijn lieve moeder hier, 18 oktober om precies te zijn. Een weekje, maar ik kijk er ongelofelijk naar uit. Toen ik het mailtje las, was ik zo blij dat ik er van moest huilen. En natuurlijk mag ik dan niet vergeten dat het allemaal mogelijk word gemaakt door mijn lieve oma. Van mijn zus Sara, wist ik het al een tijdje, maar nu wel de definitieve datum, 7 oktober. Zelf zal ik nog mijn laatste reis met Rotary gaan maken in November. 22 dagen naar de Amazone en het noorden (Fortaleza, Salvador, Brasilia, etc.) Gelukkig ben ik voor 5 december terug, dus zijn de Sinterklaas cadeautjes van harte welkom!

Daarnaast kan ik nu bijna zeggen, dat ik de taal onder de knie heb. Spreek geen Engels meer, ga nog naar bijles voor de grammatica. Mijn laatste gastmoeder die 5 maanden lang mijn lerares is geweest op mijn bijschool, is gestopt, met pensioen. Nu de lerares van mijn andere school, Equílibrio. In 7 maanden tijd hard bikkelen is het dan toch eindelijk zo ver, ik heb me daar toch echt wel wat momenten goed druk om gemaakt of het allemaal zou lukken.

Ook kan ik nu definitief zeggen dat ik vrijdag 27 december 2013 om 21:10 naar Nederland terug zal vliegen en op 28 december om 11:50 aan zal komen in het mooie Nederland. Ik zeg bij deze: de spandoeken kunnen alvast geverfd worden! Ik heb er in eerste instantie niet veel zin in, maar het begint ook wel t e kriebelen om weer naar huis te gaan. Ik ben in deze laatste maanden gewoon zo erg gehecht geraakt aan eigenlijk alle families en vrienden die ik hier heb. Gelukkig zeggen ze ‘’afscheid nemen bestaat niet’’. Dan moet ik denken aan Marco Borsato, helaas, maar ze hebben wel gelijk. Heb in São Paulo een extra gigantische koffer gekocht, omdat het nog wel een dingentje gaat worden als ik naar huis mag met alle kleren en andere spullen met herinneringen.

Vrijdag 23 augustus tot 25 augustus ben ik op een nieuwe districts conferentie geweest. Het was de begin conferentie met alle nieuwe exchange studenten vanuit heel de wereld, maar ook alle pre-bounds en re-bounds waren daar. We waren in Terra Parque vlak bij Presente Prudente, ongeveer 300 kilometer van mijn stad vandaan, zelfde afstand ongeveer naar São Paulo, maar dan de andere kant. Het was echt gigantisch daar, veel zwembaden, appartementen en andere activiteiten. Ik kan zeker zeggen dat het een geslaagd weekend was. Vrijdag ochtend, erg vroeg, vertrok ik met mijn gastvader Cézar naar Bauru, om daar de onibus te pakken naar Presente Prudente met alle andere exchange studenten uit omstreken. Toen we eenmaal aangekomen waren en ingecheckt waren konden we naar het appartement waar ik sliep met een Duits, Zweeds, Canadees, Amerikaans en twee Mexicaanse meisjes. Het Rotex team weer gezien, die ik al kende van de andere conferentie die ik had met de ander groep exchangers van 2012/2013. Was blij om hen weer te zien, ze zijn allemaal ongeveer de zelfde leeftijd als ik en ze spreken natuurlijk Portugees. Het was gek want ik moest wel met de andere in het Engels praten. Na dat iedereen zich had omgekleed om dat het 45 graden washebben we geluncht en later met alle in-bounds een training gehad over de activiteiten wat Rotary organiseert. In de avond hadden we de begin ceremonie met alle presidenten van de clubs, uitwisselings studenten, pre-bounds en re-bounds. Iedereen moest een deel van zijn volkslied zingen, Vaya, een ander Nederlands meisje in ons district, en ik moesten dus het Wilhelmus zingen, maar dat was nog al moeilijk voor Vaya. Waar door we in de war raakte en het allemaal hebben verpest om dat ik niet meer bij kwam van het lachen. Ook nog wat vragen gehad over het feit van de kilo’s. Ik vertelde dat ik inmiddels 15 kilo ben aangekomen maar dat het allemaal wel weer een beetje bij trekt. Waar ik overigens de volgende dag van iedereen de vraag kreeg ‘’ben jij dat meisje dat 15 kilo is aangekomen?’’. Daarna hadden we een soort van feestje van een uur, haha. Zaterdag moesten we 7:30 paraat staan voor het ontbijt en daarna voor de presentatie over de reizen die gemaakt gaan worden. Ik ben al naar Rio de Janeiro geweest en Foz do Iguaçu, dus heb alleen nog maar de Amazone en het noordelijke deel van Brazilië. 18 dagen in november, slapen in hangmatten en malaria tabletten slikken. In de middag konden we gaan zwemmen, volleyballen, kajakken, fietsen, wandelen, voetballen of natuurlijk de pins uitwisselen. Aan het eind van de middag mocht iedere in-bound zijn eigen boom planten die stond voor ons exchange jaar. Ook hebben we de district t-shirts ontvangen waar we nog een officiële foto mee hadden. In de avond hadden we Festa Juninha het feest van de folklore hier in Brazilië. Ik mocht me gelukkig in die leuke jurk hijsen die ik van mijn gastmoeder had geleend, in juni paste ik de jurk vrij goed. Helaas met vrij veel geweld en frustratie heeft Vaya de knopen van de jurk op mijn rug dicht gekregen. Uit eindelijk heb ik een prima feetsje gehad. De laatste dag was zondag 25 december, opnieuw spullen inpakken en nog even gezwommen aan het begin van de middag werden de laatste pins en visite kaarten uitgedeeld en hebben we afscheid genomen van de anderen. In de bus gestapt en 6 uur in de bus gezeten 30 graden ongeveer. Nog perongeluk een halve fles water over me zelf heen gegooid wat uiteindelijk wel lekker verfrissend was, haha! Eenmaal thuis aangekomen, gedoucht en geslapen. Dit weekend heb ik wel erg mijn vrienden uit mijn andere exchange groep gemist, maar deze groep is zeker ook fantastisch!

Helaas lig ik nu in bed, met twee dikke truien aan. Nu is het jullie beurt om te lachen en te gieren want het is in Brazilië 6 graden. Ben verkouden en alles doet pijn. Gelukkig word ik goed verzorgd met de homeopathische middeltjes van mijn gastmoeder en de koppen thee van de schoonmaakster.

In ongeveer een maand zal ik weer gaan verwisselen naar een nieuw gastgezin, maar dit keer mijn laatste. Het is een gigantisch huis, nieuw gebouwd en alles erop en eraan. Van het gigantische dak terras tot het perfecte zwembad in de achtertuin. En dan hoef ik over mijn kamertje nog niet te spreken, wat een beauty! Twee bed voor twee personen, eigen badkamer en een fantastisch grote garderobe. Gisteren ben ik daar wezen kijken met mijn eerste gastzusje Ana Beatriz, ze vertelde me direct ‘’als je hier woont, kom ik iedere dag langs!’’ In dat huis woon ik door de weeks alleen met mijn gastouders, mijn oudere gastzus woont in een andere stad voor haar werk, maar komt in het weekend thuis. Over twee weken zal ik mijn eerste afscheid doen hier in Brazilië, dat is voor mijn derde gastgezin. Ze vertrekken naar een andere stad, Avaré. Nieuw huis, werk en meer. Avaré is een stad hier ongeveer 3 tot 4 uur vandaan, niet iets om ieder weekend heen te gaan. Mijn gastvader blijft hier tot december, omdat hij hier nog werk heeft tot het eind van het jaar.
Het voelt raar, het idee dat ik nu zo gewend ben en dat het eind alweer in zicht is en dat het zo ontzettend hard gaat allemaal. Maar Nederland, be prepared. Ik ben snel terug in Nederland!


Nog een fijne zomer vakantie en tchau!
Grande beijos,

Fieke